TonPat en de rest

Een heleboel jaren heb ik met een klein, doch genant, probleempje rondgelopen. Misschien was het een soort van straf omdat ik vroeger mijn bos kroeskrullen vaak vervloekt heb en liever met mooi glad haar door het leven was gegaan, maar na de geboorte van mijn kinderen werd die bos krullen alsmaar kleiner en kleiner. Tot ik op een dag in de spiegel keek en daar diep ongelukkig van werd, ik moest dringend iets gaan bedenken want op deze manier durfde ik echt de straat niet meer op. Vanaf dat moment is er een sjaaltje op mijn hoofd beland en dat is er eigenlijk nooit meer vanaf gegaan. En natuurlijk raakte ik en de mensen om me heen daar wel aan gewend en was het ook wel eens makkelijk omdat ik nooit last had van een ‘bad hair day’. Maar toch bleef het altijd knagen omdat een vrouw nu eenmaal graag met een goed gevoel in de spiegel wil kijken. Zolang als ik me kan herinneren ga ik al naar een kapsalon in Raamsdonksveer omdat daar meer vrouwen komen met een haarprobleem, zodat ik me niet zo ongemakkelijk en bekeken voel.

Een tijdje geleden mocht ik daar kennismaken met een vrouw die kampte met een veel te hoge haargrens. Door middel van een klein haarstukje was zij de gelukkigste vrouw van de wereld geworden. En zo ging het balletje rollen, eigenaresse Clasien legde uit dat dat ook voor mij mogelijk was. Beetje scheren, beetje kleuren, beetje plakken, beetje knippen en je zou er echt helemaal niets van zien. Omdat ik natuurlijk totaal niks te verliezen had, besloot ik er gelijk voor te gaan. En zo zat ik gisteravond, na een lange, eindeloze, spannende dag, bij Clasien in de kapsalon. Mijn grootste angst was dat het een teleurstelling zou worden omdat ik er veel te veel van verwachtte. Maar na een paar uur liep ik met een ontzettend blij en vooral vrouwelijk gevoel weer naar buiten ZONDER SJAALTJE. Na een enthousiaste thuiskomst, een fotoreportage en veel blikken in de spiegel probeerde ik te gaan slapen, maar dat ging nog niet zo makkelijk. Ik durfde niet te bewegen en de enorme opwinding van de dag bleef maar in mijn hoofd hangen. En ook al was het een onrustige nacht, ik werd met een ontzettend gelukkig gevoel weer wakker. Met plezier kan ik weer naar mezelf kijken en wat is het een ontzettend heerlijk gevoel dat die kroeskrullen weer op mijn voorhoofd kriebelen!!

MAN, I FEEL LIKE A WOMAN!!!

Patriesja Gewoon wij

Het zal inmiddels algemeen bekend zijn dat ik een ontzettende hekel heb aan de wintertijd en alles wat daarmee samenhangt, gewoon veel te koud en veel te donker!! Maar de maand december mag daarop een uitzondering zijn. We proberen het zo gezellig mogelijk te maken met kaarsjes en lichtjes. Bovendien wordt onze collectie tijdloze kerstliederen weer tevoorschijn gehaald en er mag dan luidkeels meegezongen worden. Al een aantal jaar wordt onze kerstboom niet meer van zolder gehaald, simpelweg om het feit dat ik daar een beetje op uitgekeken ben en ook niet echt een geschikte plaats heb om zo’n groot obstakel neer te zetten. En toen zag ik in het reclamefoldertje van Xenos ineens de allerhipste kerstboom aller tijden staan. We hadden er dus voor kunnen kiezen om gelijk naar de winkel te rijden om die prachtige boom van steigerhout te gaan kopen, maar het leek mij veel leuker als Tony zelf zo’n boompje in elkaar zou knutselen. Toen we dus op een dag ‘toevallig’ in Dussen waren hebben we eens een kijkje genomen in het schuurtje van Piet en vonden daar de perfecte planken voor onze boom.

Tot mijn grote verrassing had Tony er nog schik in ook, binnen de kortste tijd had hij van een stapeltje planken een prachtig kunstwerk gemaakt. En zo’n kunstwerk verdient het dan natuurlijk om mooi aangekleed te worden. Ik ben dus nog diezelfde dag naar de Avri gereden om de juiste kerstversiering te shoppen die deze boom helemaal af zou maken. En zo gebeurde het dus dat we dit jaar al op 24 november onze kerstboom opgetuigd in de huiskamer hadden staan. Onze kinderen vonden hem ook ontzettend goed gelukt en wilden niet dat we hem weer op zouden ruimen. Tony protesteerde eerst nog wel een beetje, maar was diep van binnen natuurlijk ook best trots omdat hij zo goed gelukt was. Komend weekend gaan we de overige kerstversieringen opzoeken, steken de kaarsjes aan en zingen ondertussen: ‘We wish you a merry christmas …..!!’

Patriesja Gewoon wij

Al jaren liep ik rond met het idee om eens een keertje naar Apenheul te gaan, maar dat was er helaas nog nooit van gekomen. Het toeval wilde nu dat Piet en Toos een paar weken geleden gratis entreekaartjes wonnen via de Postcodeloterij en ze vroegen aan ons of wij daar misschien gebruik van wilden maken. Natuurlijk wilden we dat!! Omdat Danny inmiddels andere plannen had gemaakt, namen we Joke mee voor een apeleuk dagje uit. Ze wilde graag mee en besloot al haar afspraken daarvoor af te zeggen. We hebben heerlijk rondgelopen in een prachtig, ruim opgezet park, waar de apen alle ruimte hebben om te slingeren, rennen, vlooien en stoeien. Het blijft ontzettend grappig om te zien hoeveel die beesten eigenlijk op ons lijken. Op zo’n dag kom je dan ook allerlei exemplaren tegen, we hebben knappe, lieve, ondeugende, hongerige, verveelde, eenzame en lelijke apen gezien.

En zo hielden we dus mooi een hoop geld in onze zak. Wat me gelijk doet denken aan een heuglijk momentje dat ik een tijdje geleden had. Mijn moeder was tijdens onze vakantie naar de juwelier geweest om haar ‘oud goud’ in te leveren en was bijna flauw gevallen toen ze te horen kreeg wat ze daarvoor terug kreeg. Ik ben dus gelijk de zolder opgedoken en heb daar al mijn juwelendoosjes omgekiept. Ik vond een paar kettinkjes, armbandjes, oorbellen en bovendien een afgedankte trouwring. En ook ik was enorm verrast toen ik hoorde wat mijn ‘oud goud’ waard was. Uiteraard heb ik alles bij de juwelier achtergelaten en met een ongelooflijk blij gevoel fietste ik terug naar huis, onderweg bedenkend wat ik met deze onverwachte financiele meevaller zou gaan doen …..

Patriesja Gewoon wij

Eigenlijk zijn we pas een paar weken terug van vakantie, maar eerlijk gezegd lijkt het alweer maanden geleden dat we in mijn favoriete land op bezoek waren. Ook het nieuwe schooljaar is inmiddels voor iedereen begonnen, dus alles is weer ‘back to normal’. Nick gaat de eerste klas nog een keertje overdoen, Rowie blijft gezellig nog een jaartje in de tweede klas en Danny heeft de overstap gemaakt van VWO3 naar HAVO4. Wel geheel volgens schema gaat Danique de derde klas proberen en voelt Daphne zich oppermachtig in groep 8.

Onze vakantie was superfijn, voor het eerst hadden we een camping aan het strand en dat is zeker voor herhaling vatbaar. De Grand Lodge tent is heel goed bevallen, hij was groot, hoog, breed, diep en verrassend luxueus, bedankt nog Piet en Toos voor deze gouden tip. Ook de camping was enorm groot, volgens de meiden een beetje te groot. Ze moesten wel acht minuten lopen om bij de bakker een stokbroodje te halen en dan natuurlijk ook weer acht minuten terug, slopend dus!

Tijdens deze twee weken hebben we natuurlijk niet de hele tijd stil gezeten. We hebben een prachtige, ‘ietwat gevaarlijke’ wandeling door de Pyreneeen, les Gorges de la Caranca, gemaakt. Natuurlijk zijn we weer het water opgegaan in een gestroomlijnde kano. We hebben een tijdje doorgebracht in Montpellier waar ik de allerlekkerste crepe ooit heb gegeten en ook zijn we een dagje naar Pezenas geweest waar we koekjes hebben geproefd maar niet gekocht (30 euro per doosje!!!). Tony en Danique hebben een vliegertje opgelaten en Rowie en ik hebben daar vooral heel veel lol om gehad. We hebben heel veel ijsjes gegeten op het strand in Valras Plage. En een van de laatste dagen hebben we nog een bootje gehuurd en over Canal du Midi geplaneerd.

Ook in onze laatste vakantieweek hadden we nog een aantal leuke activiteiten op de agenda staan. We zijn eindelijk bij onze buren op kraambezoek geweest. Vrijdag zijn we nog een dagje naar Den Bosch geweest en hebben daar lekker gewinkeld en in een bootje over de Dieze gevaren. Zaterdagavond zijn we met John en Monique uit gaan eten bij Dickens & Jones in Breda. Onderweg daarheen hadden we nog zo onze twijfels omdat de recensies niet zo best bleken te zijn, maar uiteindelijk hebben we daar heerlijk en gezellig gegeten.

Onze volgende vakantie is alweer uitgezocht, de keuze is gevallen op camping La Chapelle in Argeles Sur Mer. Voor iedereen wat wils, gelegen op 200 meter van het strand (joepie) met uitzicht op de Pyreneeen (Tony zegt: joepie). De kleine camping is gelegen middenin het dorpje, dus de meiden kunnen naar hartelust shoppen en de jongens kunnen zich in het uitgaansleven van Argeles Sur Mer storten. En last but not least, op de camping is gratis WiFi aanwezig!! Hoe lang nog voor we vertrekken …..?

Patriesja Gewoon wij

Nu de vakantie voor de kinderen begonnen is, heb ik het ook wel een beetje gehad. Dus na vier dagen achtereen gewerkt te hebben was ik wel toe aan een verzetje. Vrijdagochtend kwam Inge ons halen om een paar dagen naar Zeeland te gaan. Joke en Bregje waren daar vorig weekend al heen gereisd, dus we besloten er een gezellig meidenweekendje van te gaan maken. Met een beetje passen en meten kregen we alle spullen die je op een boerencamping nodig hebt (of misschien ook niet) in de auto van Inge.

Tegen de middag kwamen we aan in Brouwershaven en hebben we onder het genot van een kopje koffie toegekeken hoe de meiden hun tentje op gingen zetten. Daarna zijn we, met de tot onze beschikking staande Volkswagens, naar Renesse gereden waar we een paar uurtjes op het strand hebben doorgebracht. Tegen etenstijd zijn we naar de vakantiemarkt in het centrum gegaan en hebben daar gelijk een patatje gegeten. Toen zijn we terug naar de camping gereden voor een gezellige spelletjesavond. En op zo’n avond moet dan natuurlijk het ultieme vakantiespel ‘Jongensnaam Meisjesnaam’ gespeeld worden. Nadat we alle letters van het alfabet hadden gehad, was het tijd voor de meiden om hun tentje op te gaan zoeken. Maar toen kwamen de veertig plussers pas net lekker op gang. De eerste fles wijn kwam op tafel en zo werd het voor mij wel erg makkelijk om mijn steeds lolliger wordende tegenstanders te verslaan met ‘Duizenden’. Tijdens een potje ‘Mens Erger Je Niet’ werd door Joke en Inge de tweede fles wijn leeggedronken en waren spelregels niet meer van belang.

Ik dacht dat ik inmiddels moe genoeg was om lekker te gaan slapen, maar dat viel nog behoorlijk tegen. Mijn luchtbed lag op zich best lekker, maar was helaas niet voorzien van elektrische deken. Uiteindelijk lag ik met shirt, joggingbroek en sokken aan onder mijn dekbed, maar nog steeds kon ik niet warm worden. Ik heb mijn vestje om mijn ijskoude voeten gewikkeld en de badjas van Bregje nog gebruikt als extra deken, maar dat mocht allemaal niet baten. Ik was koud en bleef koud. Ondertussen heb ik maar liggen luisteren naar het enorme gesnurk van een Duitser even verderop, het tevreden geronk van mijn schoonmoeder, Inge die een paar keer haar slaapvertrek verliet om naar het toilet te gaan, een Duits meisje dat huilend om haar moeder riep, vliegtuigen die overkwamen op weg naar een WARM land en vogeltjes die vrolijk fluitend mijn humeur probeerden te redden.

Eindelijk was het tijd om op te staan en  Joke en Inge vertrokken naar de winkel om verse broodjes te halen. Dat gaf mij mooi de gelegenheid om in het vroege zonnetje een beetje op temperatuur te komen.  Na ons gezamenlijke ontbijt zijn we naar Burgh Haamstede gereden en hebben daar een beetje gewinkeld en een enige echte Zeeuwse bolus gegeten. We wilden graag nog even op het strand liggen, maar nadat Inge, Bregje, Danique en Daphne de omgeving verkend hadden, besloten we toch maar weer terug naar Renesse te gaan. Na een heerlijk dutje met mijn voeten in het warme zand en een koud ijsje zijn we terug naar de tent gereden. Daar hebben we genoten van een eenvoudig maar heerlijk vakantiediner en zo kwam ons meidenweekendje alweer ten einde. Kopje koffie tot besluit en met Guus Meeuwis en schoolkrijtjes terug naar huis.

Foto 1, foto 2, foto 3, foto 4, foto 5, foto 6, foto 7, foto 8, foto 9.

Patriesja Gewoon wij

@Grobbingetje herinnerde ons via twitter eraan dat het alweer een maand geleden is dat we www.tonpat.nl geupdate hebben. Bij deze dus, op speciaal verzoek, weer eens een berichtje onzerzijds.

En dan moet ik dus een verhaaltje schrijven over de maand juni, de maand van de verjaardagen, cadeautjes en veel gebak. Laat ik maar beginnen met Jezus die gelijk op de eerste dag van de maand een jaartje ouder werd, maar haar verjaardag al een aantal jaren niet meer viert. Op dezelfde dag was Mezus jarig, mijn kleine zusje die nu dan eindelijk de respectabele leeftijd van VEERTIG jaar heeft bereikt. De week daarna mochten we bij mijn moeder taart gaan eten, zij vierde haar verjaardag deze keer voor het eerst op een zonnige zondagmiddag. De volgende die er weer een jaartje bij mocht schrijven was Danique, zij maakte haar eigen taart en vierde haar meidenfeestje in een tentje in de tuin. En gisteren was daar nog ons nichtje Britt die inmiddels ook al acht jaar is geworden en dus niet meer zo heel klein is, maar toch altijd de jongste zal blijven. Tel daar nog wat jarige collega’s bij op, dan kun je ongeveer bedenken hoeveel gebakjes ik deze maand naar binnen heb gewerkt.

Juni was ook de maand van de Avondvierdaagse, samen met Danique heb ik de tien km gelopen en dat was volgens haar een makkie. Ze heeft er het volste vertrouwen in dat ze de dertig km van Nijmegen volgend jaar makkelijk gaat halen. Ze kan alweer de negende medaille toevoegen aan haar verzameling. Maar ook Daphne heeft natuurlijk weer de nodige kilometertjes afgelegd, zij heeft tijdens deze week haar zevende medaille binnengesleept.

Halverwege deze maand vertrokken Jezus, Mezus, Mariska en ik richting Eindhoven om daar, samen met Guus, een feestje te vieren. Eerst zijn we lekker uit eten gegaan en voor het eerst in mijn leven heb ik asperges gegeten. Deze waren superlekker, maar gelukkig was ik van tevoren wel gewaarschuwd voor de lucht die vrijkomt als je daarna naar het toilet gaat. Bedankt nog hiervoor, anders had ik me ernstige zorgen gemaakt! Met onze buikjes heerlijk gevuld liepen we daarna richting PSV stadion waar de sfeer er al goed inzat. We hebben een ongelooflijk leuke, feestelijke avond gehad.

Bovendien was juni de maand waarin ik, ondanks de vele gebakjes, toch mijn ultieme streefgewicht heb behaald. Toen ik een paar maanden geleden begon met calorietjes tellen had ik nooit gedacht dat ik ooit in mijn leven nog zou komen waar ik nu ben. Ik wilde eigenlijk zes kilo afvallen, maar dat bleek zo makkelijk te gaan dat ik mijn streefgewicht een paar keer naar beneden heb bijgesteld. Op dit moment ben ik vijftien kilo lichter en daar ben ik best heel erg blij mee, Klein probleempje is wel dat echt al mijn kleren nu veel te groot zijn en dat ik dus eigenlijk een compleet nieuwe garderobe nodig heb, maar of dat nou trouwens een probleempje is?? Voorlopig blijf ik mijn calorieen nog even tellen, ik wil het namelijk dolgraag houden zoals het nu is. Sinds kort ga ik twee keer per week op de fiets naar het werk, met Jezus loop ik eens per week tien km en dan ben ik nog een paar keer per week op mijn crosstrainer en buikspierbankje te vinden. Nu maar hopen dat ik dit vol kan gaan houden.

Tenslotte was juni de maand waarin de postbode ons een brief bracht met een belangrijke boodschap, maar hierover later meer …..

Patriesja Gewoon wij

Tijdens ons motorweekend kwamen Tony en ik  op het idee om op Pinksterzaterdag naar Den Bosch te gaan. Bregje had met Danique, een paar honderd kilometer verderop, precies hetzelfde bedacht. We wilden graag een tocht over de Dieze gaan maken, een beetje gaan winkelen en natuurlijk een echte Bossche Bol gaan eten. Maar plan A liep niet helemaal volgens plan. Bregje kon plotseling toch niet mee en toen ik vrijdagavond een rondvaart wilde reserveren bleek dat ook helemaal niet meer mogelijk te zijn. Bovendien had ik sterk het vermoeden dat de chocolade op de Bossche Bollen gesmolten zou zijn voordat we een hap hadden kunnen nemen. Tijd voor plan B dus en met dit prachtige zomerse weer hoefden we daar niet zo heel lang over na te denken. Bijna unaniem werd besloten om naar Zeeland te rijden en daar lekker in het zonnetje op het strand te gaan vertoeven.

Om niet in de file terecht te komen besloten we niet al te vroeg te vertrekken en dat werkte prima. Daar aangekomen hebben we eerst bij de vuurtoren in Burgh Haamstede in het zand gelegen. Een heerlijk rustig strandje en toen we een stukje langs de waterkant liepen kwamen we tot onze grote verrassing ook nog op een naakstrand terecht. De meiden wilden niet kijken, maar keken stiekem toch en dat deden wij eigenlijk ook. Echt zwemmen hebben we daar niet gedaan, heel het strand lag vol met van die glibberige ronde kwallebeesten. Rond etenstijd zijn we naar Renesse gereden om daar een hapje te gaan eten. Leuk toeristisch dorpje, met gezellige winkeltjes, veel Duitsers en overheerlijke frietjes.

We wilden eigenlijk nog wel een beetje extra vakantiesfeer opsnuiven, dus op de weg terug naar huis kwamen we langs een soort van privestrandje in Serooskerke en daar hebben we nog zo’n anderhalf uurtje met de voetjes in het zand gezeten. We hebben alvast de zee geroken en tellen nu ongeduldig af …..

Patriesja Gewoon wij

Afgelopen dinsdag ging ik na een hele lange tijd weer eens wandelen met Joke en Inge en onderweg kwam het gesprek op de Nijmeegse Vierdaagse. Een aantal jaren geleden zijn we Joke in gaan halen op de ‘Via Gladiola’ en dat vond ik heel indrukwekkend. Ik bedacht me toen dat ik dat ooit in mijn leven ook eens wilde gaan doen. Klein probleempje was de afstand, van meisjes van mijn leeftijd wordt verwacht dat ze maar liefst 40 km per dag afleggen en dat lijkt me eerlijk gezegd net een beetje teveel van het goede. Volgens Joke is het echter zo dat je als begeleider met een kind tot 16 jaar mee mag lopen en dan hoef je ‘maar’ 30 km per dag af te leggen. Joke, Inge en ik zagen gelijk mogelijkheden, klein probleempje was nu alleen om een paar jonge slachtoffers te zoeken die we enthousiast konden maken om met ons mee te gaan. En dat bleek niet zo heel moeilijk, Bregje en Danique vonden het gelijk een goed idee. En zo hebben we nu dus het plan om ons voor 2013 in te gaan schrijven voor de Nijmeegse Vierdaagse. Om een beetje in de stemming te komen ga ik over een paar weken, samen met Danique, alvast een beetje oefenen tijdens de Avondvierdaagse alhier. En als we 10 km kunnen halen, moet 30 km ook te doen zijn toch ….

Patriesja Gewoon wij

Danique en Daphne hebben het afgelopen jaar al hun speelgoed verzameld en Koninginnedag is dan natuurlijk de ultieme dag om van al die ‘rotzooi’ af te komen. Het weer werkte gelukkig eindelijk een beetje mee, dus ‘s morgens vertrokken we met onze auto tot de nok gevuld richting vrijmarkt. Ik had Inge overgehaald om mee te gaan, dus die was de zolder opgedoken en kwam in de ochtend met maar liefst zeven volle dozen ook richting Dongen. Het doel van Danique was om een Big Mac Menu te verdienen en dat is haar op het nippertje gelukt. Daphne had aan het eind van de dag iets meer in haar doosje,  maar de grote winnaars waren Inge en Bregje. Een zeer geslaagde zonnige dag dus!

Maar nog geslaagder was de woensdagmiddag. Bregje wilde dolgraag een keertje gaan karten en onze meiden wilden natuurlijk best met haar mee. Uiteindelijk haalde Inge mij deze keer over en stapte ik met hier en daar een kriebeltje in zo’n ‘laag bij de grond karretje’. TurboJo en TurboPiet bleven aan de kant om ons toe te juichen en foto’s te maken. Tony was natuurlijk zijn supersnelle zelf, Inge deed het geweldig goed voor een meisje en onze tieners waren superstoer. Ik vond de tijd echt veel te snel voorbij, kreeg net de smaak te pakken toen ik alweer langs de kant moest parkeren. En ook al hielden sommigen er een paar flinke blauwe plekken aan over en was er eentje (ik zal geen naam noemen) na afloop kotsmisselijk, we vonden het allemaal supergaaf. Voltage, we’ll be back!!!

Patriesja Gewoon wij

Gisteren is Tony weer een jaartje ouder geworden. In de vroege ochtend stonden drie zingende meiden aan ons bed ‘Lang zal hij leven’ te zingen en ze hadden voor de jarige job ook een ontbijtje op bed geregeld. Toen we beneden kwamen bleek dat ze ook daar goed bezig waren geweest. De slingers lagen op de grond (plakband van tegenwoordig is ook niet meer wat het geweest is) en ze hadden ballonnetjes opgeblazen. Grappig detail, op dit moment is Tony net zoveel jaar verwijderd van de ‘angstaanjagende 50′ als ik van de ‘acceptabele 40′.

Het is inmiddels traditie geworden om Tony’s verjaardag te vieren tijdens een gezellige paasbrunch. Vorig jaar was het warm en zonnig en hebben we heerlijk buiten gegeten, dit jaar vonden we het met amper 10 graden toch iets te fris daarvoor. Al met al hebben we vooral veel gegeten en hebben we ook voor de komende weken nog voldoende in huis om uitgebreid te kunnen ontbijten.

Patriesja Gewoon wij