TonPat en de rest

Door Patriesja

Na de rustige dag van gisteren wilden we vandaag toch weer iets leuks gaan doen. Na het ontbijt vertrokken we naar Carcassonne, een gezellig dorpje binnen de muren van een kasteel. De vorige keer toen we in Frankrijk waren, zijn we hier ook al eens geweest en de kinderen wilden er graag nog een keer gaan kijken. Ze hadden toen namelijk een spookhuis gezien waar ze wel naar binnen wilden. Twee jaar geleden hadden we een bezoekje gebracht aan de martelkamers en die vonden ze toen bijzonder indrukwekkend. Maar deze keer was dus het spookhuis aan de beurt.

We hebben eerst gezellig door de straatjes gelopen en de vele winkeltjes van binnen bekeken. Allemaal hartstikke leuk natuurlijk, maar we waren toch eigenlijk voor het spookhuis gekomen …. Ze bleven maar vragen wanneer we nu eindelijk die kant op zouden gaan, dus halverwege de middag was het dan eindelijk zover.

Voordat we naar binnen gingen kregen we eerst nog instructies mee. Het spookhuis had 15 kamers en iedere keer als er een deur openging moesten we binnen 10 seconden in de volgende kamer zien te komen. Als dat niet lukte moest je 6 minuten wachten tot de deur pas weer open ging. Dat was op zich al best spannend eigenlijk. Gelijk toen we de eerste donkere kamer binnen kwamen begonnen de meisjes keihard te huilen. Ze wilden helemaal niet verder, ze wilden eruit en liefst zo snel mogelijk!! En dat terwijl ze zo ontzettend graag naar binnen wilden. Daphne heeft 20 minuten lopen trillen van angst en Rowie heeft Tony bijna blauw geknepen. Danique bleek nog de dapperste van de 3 te zijn en liep zonder te huilen verder. Door alle 15 kamers werden we achtervolgd door een Frans mannetje met een grote zwarte cape die ons steeds weer de stuipen of het lijf wist te jagen. Tot grote opluchting van de meiden was het na 20 minuten voorbij en stonden we weer buiten. Daphne had hierna nog even tijd nodig om te herstellen en heeft nog een kwartiertje staan huilen en trillen. De rest heeft nog een half uurtje nagerateld over wat dan precies het engste moment was in het huis. Daar waren ze het helemaal over eens, dat bleek toch echt het zwarte mannetje te zijn!!

Na al die spanning was het tijd voor iets lekkers. Op een terras hebben we heerlijke crepes gegeten met Nutella, banaan en chantilly (ik wist inmiddels ook wel dat dit slagroom was nadat ik 2 jaar geleden toe moest kijken toen Tony deze heerlijke pannekoek voor mijn neus op zat te eten). Iedereen was weer van de schrik bekomen en we hadden heerlijk gegeten, dus we konden weer naar huis.

Onderweg hebben we nog een softijsje gegeten in Valras Plage en toen we thuis waren zag ik dat ik een sms’je had gekregen van mijn zus. Sloeber was gisteravond weggelopen. Iedereen was natuurlijk gelijk in paniek en Erik is haar overal gaan zoeken, zelfs bij ons thuis. Maar Sloeber was echt helemaal nergens meer te vinden. Ze hebben gelijk onze gremlin als vermist opgegeven op internet en bij het asiel. Na een slapeloze nacht zat ons klein wit hondje vanochtend om 11.00 uur doodleuk weer bij mijn zus op de oprit. Wendy is echt nog nooit zo blij geweest om Sloeber weer te zien!!

We hebben hierna nog een potje zitten kaarten en toen was het, na een spannende dag, weer tijd om naar bed te gaan.

Voor meer foto