Afscheid van een hele speciale vriend
Afgelopen maandag hebben we afscheid moeten nemen van een hele speciale hond, mijn aller- aller- allergrootste vriend. We wisten natuurlijk wel dat hij al heel erg oud was en dat hij niet meer zo snel liep als vroeger, maar dat hij ineens zo snel af zou takelen hadden we nooit kunnen bedenken. Vorige week donderdag zijn Tony en ik met hem naar de dierenarts gegaan om eens te vragen of hij misschien nog een oppepmiddeltje voor onze Bodie mee kon geven, maar wat we toen te horen kregen deed de grond onder mijn voeten wegzakken. Hij bleek een enorme tumor in zijn buik te hebben!! Dat verklaarde wel gelijk waarom hij de laatste tijd wat moeier was na het wandelen en meer hijgde dan voorheen. De tumor drukte waarschijnlijk al op zijn bloedvaten en daardoor was volgens de arts zijn bloedsomloop verre van ideaal. In zijn laatste weken heeft hij twee keer een soort van beroerte gehad blijkt nu. We hebben hem wel een keer zien vallen om daarna even te blijven liggen en rusten maar zagen daar niets alarmerends in. Hij zakte al eens eerder door zijn heupen om dan even een pauze te nemen alvorens weer op te staan. Door de slechte bloedsomloop en minder ruimte voor zijn longen was onze Bodie waarschijnlijk ook steeds zo snel moe, hij kwam in de avond nog maar met heel veel moeite omhoog om een rondje te gaan lopen. Ook eten ging steeds moeilijker, zijn brokken kreeg hij al een tijdje niet meer weg, de blikjes vlees waar hij altijd zo blij van werd liet hij gewoon staan, het enige wat hij nog at was een boterham met vleeswaar.
De dierenarts had donderdagavond nog tegen ons gezegd dat hij wel eens in zijn buik kon spuiten om te kijken of er veel vocht in zat, hij kon dan vochtafdrijvende medicijnen geven waardoor Bodie het weekend nog door zou kunnen komen. Dat was die donderdag helemaal niet meer tot me doorgedrongen, ik kon alleen nog maar denken aan die tumor in zijn buik en wilde Bodie zo snel mogelijk weer mee naar huis nemen. De volgende dag vroeg Tony aan me waarom ik eigenlijk de dierenarts niet had laten kijken of er inderdaad veel vocht in zijn buik zat. Natuurlijk wilde ik dat wel weten, dus zo kwam het dat we vrijdagavond onze hond weer in de auto tilden. Maar helaas moest de dierenarts ons weer teleurstellen, er was helemaal niks meer aan te doen. En toen ging het allemaal heel snel, zondagmiddag had hij het al zo benauwd dat we het bijna niet meer aan konden zien. Uiteindelijk werd hij gelukkig weer wat rustiger en besloten we dat we Bodie de volgende dag toch echt in zouden moeten laten slapen. Rowie, Danique en Daphne wilden ook graag mee om afscheid te gaan nemen en zo werd de afspraak gemaakt op maandag 30 september om 16.30 uur. Het werd een zeer emotioneel afscheid, ik heb nog een laatste keer in zijn grote bruine ogen gekeken, nog een laatste keer zijn hondengeur opgesnoven en toen was het gebeurd. Na bijna 14,5 jaar had Bodie eindelijk de rust gekregen die hij zo ontzettend verdiend had en waar hij de laatste dagen waarschijnlijk ook al een beetje naar uitgekeken had. Doei lieve lieve Bodie, we gaan je ontzettend missen!!!
Pfff, bij het lezen hou ik het al niet droog. Zal wel een tranendal geweest zijn tijdens het schrijven. Maar wel heel mooi verwoord, ik weet hoeveel hij voor jou betekende. En gelukkig zullen ik, en velen met mij,die lieve Bodie noooit vergeten. Dus hij blijft toch nog in ons hart zitten, daar kan ie nog jaren voortleven.
Heel erg mooi geschreven