Eindelijk lente??
Afgelopen zaterdag was Tony jarig en dat wilden we natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan. We hadden (bijna) iedereen uitgenodigd voor een heerlijke zaterdagmiddaglunch en om de sfeer niet te verpesten hebben we de rest van de dag niet over zijn leeftijd gesproken. Normaal gesproken heb ik moeite om een cadeautje te bedenken voor mijn jarige mannetje, maar dit jaar was dat niet zo moeilijk. Tegenwoordig gaan Tony en ik samen met onze iPadjes naar bed, maar een documentaire kijken met zo’n ding in je handen is natuurlijk niet zo handig. Daarom heb ik woensdagavond, na wat speurwerk van mijn vader, een standaard besteld die hij aan zijn bed kan vastmaken. Nu gaat het opstaan pas echt lastig worden!
Zondag stond de Rode Kruis Tocht op het programma. En na de vreselijk koude moppertocht van vorige week hoopte ik dat het deze keer eindelijk eens wat warmer zou zijn. Toen we vanmorgen vertrokken was het nog rond het vriespunt, maar onderweg naar Goirle brak de zon door en die heeft ons de rest van de dag ook eigenlijk niet meer in de steek gelaten. Nadat het materiaal helemaal in orde was en we onze uitgebreide ‘gratis’ lunchpakketjes opgehaald hadden vertrokken we vol goede moed aan onze lange tocht van 24 km. En wat ziet de wereld er ineens een stuk vriendelijker uit als de zon schijnt! We werden achtervolgd door onze eigen schaduw, Danique knuffelde van blijdschap een boom en Joke wilde graag op de foto zonder jas. Onderweg was gelukkig ook voldoende gelegenheid voor een sanitaire stop, al was dat soms toch een heel klein beetje aanpassen! Toch was het niet voor iedereen de perfekte dag, Inge zag het af en toe echt niet meer zitten, Danique en Bregje hadden het ook zeker niet altijd makkelijk en we mochten zeker een uur niet praten. De laatste loodjes waren vooral voor Bregje erg zwaar, maar ze liet zich niet kennen en heeft het tot het einde volgehouden. Ook ik bleek niet geheel ongeschonden uit de strijd te zijn gekomen, maar toch kijk ik nu alweer uit naar onze volgende wandeling.