Operatie nummer 3
Allereerst wil ik mijn verontschuldigingen aanbieden omdat ik www.tonpat.nl een beetje verwaarloos de laatste tijd. Sinds wordfeud in mijn leven is gekomen maak ik weinig tijd vrij voor andere dingen. Mijn laptop blijft tegenwoordig dus vooral in de la liggen. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat er niks meer gebeurt in het leven van ‘TonPat en de rest’.
Laat ik eens beginnen met een verslag van de derde, en hopelijk nu dan echt de laatste, operatie van Danny. Vorige week donderdag 22 december werd hij om 8.00 uur in het ziekenhuis verwacht. Hij moest zich melden op de kinderafdeling waar al een bedje voor hem klaarstond. Gelukkig zag de mannelijke verpleegster al snel dat Danny zich beter thuis zou voelen in een bed van de ‘grote mensen afdeling’. Toen dat geregeld was werd hij naar de operatiekamer gereden waar al een hele rij bedden stond te wachten, iedereen wilde zeker net voor de feestdagen nog even geholpen worden. Nadat ik mezelf in een steriele overall had gehesen konden we verder lopen. En toen was het wachten op de anesthesist. Maar ik moet zeggen, ze zijn in zo’n operatiekamer overal op voorbereid. Aan het plafond aldaar hadden ze een beeldscherm opgehangen zodat we nog even konden kijken en luisteren naar een heerlijk ontspannende hardstyle beat. Omdat ik had gerekend op een dagvullende operatie, ben ik nadat ze Danny in slaap hadden gezongen, naar Breda gereden om een paar uurtjes te gaan werken. Maar al vroeg in de middag werd ik door het ziekenhuis gebeld, Danny was weer op weg naar de verkoeverkamer. Ik ben dus van De Zonnebloem weer terug naar Tilburg gereden en heb daar twee uur naar een snurkende jongeman zitten kijken. Uiteindelijk werd hij terug naar de kinderafdeling gebracht, maar wakker worden wilde nog niet echt lukken. Dit was ook de eerste keer dat hij had aangegeven dat hij veel pijn had en daarom hadden ze hem morfine gegeven. Dat verklaarde misschien waarom hij zijn ogen nog niet echt open kreeg. ‘s Avonds ben ik met Danique en mijn paps en mams nog even gaan kijken of hij inmiddels ontwaakt was, maar dat was niet echt het geval. Na een kwartiertje hebben we hem dus maar met rust gelaten en zijn weer huiswaarts gegaan. Tot mijn grote verrassing bleek het de volgende dag al een heel stuk beter te gaan zodat hij in een rolstoeltje het ziekenhuis kon verlaten. Opa en oma hadden aangeboden dat ze hem wel op wilden halen en zo geschiedde. Inmiddels zijn vanmorgen de hechtingen uit zijn gezicht gehaald en ziet het er allemaal al behoorlijk goed uit. Zodra de zwellingen minder zijn zouden we al echt resultaat moeten kunnen zien, wij zijn ontzettend benieuwd of de operatie deze keer wel gelukt is …..