Oke dan Mezus, hier is hij dan. Speciaal voor jou, geniet er maar van.
Het is nu net na twaalven en dat betekent dat de laatste dag van het jaar begonnen is. Het vuurwerk ligt al klaar om afgestoken te worden. We hebben drie uitnodigingen gekregen om oudejaarsavond te komen vieren, maar we hebben nog steeds geen beslissing genomen waar we nu heen gaan. Maar vandaag laten we jullie echt iets weten hoor. Dat beloven wij!!
En dan hebben jullie natuurlijk nog een kort verslagje van onze ‘huwelijksreis’ tegoed. Als kersverse man en vrouw kwamen we dus net na 15.00 uur met onze kinderen in Cochem aan. Onderweg hadden we nog even naar het thuisfront moeten bellen omdat we het adres van ons vakantiepark vergeten waren. Gelukkig waren we weer goed voorbereid vertrokken deze keer. Nadat we ons mooie huisje bewonderd hadden en de spullen uitgepakt waren, hadden we allemaal wel honger gekregen. We hadden een paar gourmetschalen meegenomen en onze grillplaat, dus nadat we snel nog wat boodschapjes gehaald hadden, hebben we snel de tafel klaargemaakt en gezellig zitten gourmetten. Gelukkig besloten onze kinderen vandaag dat ze op tijd naar bed wilden en dat vonden wij natuurlijk een heel goed idee. Wij hadden tenslotte onze huwelijksnacht nog tegoed …..
Op dinsdag wilden de kinderen gaan zwemmen. De jongens waren al snel weer terug, het zwembad was een beetje saai. Toen even later de meisjes ook al weer teleurgesteld terug kwamen, zijn we maar naar Koblenz gereden. Daar hebben we over de kerstmarkt gelopen en alle eettentjes bezocht. We hadden wel een klein probleempje toen we de parkeergarage uit wilden rijden. Met die grote koffer op het dak konden we nog wel de parkeergarage inrijden, maar toen we de bordjes ‘Ausfahrt’ wilden volgen, bleek dat we door een verlaging in het plafond de parkeergarage niet meer uit konden!! Tony is dus met de Renault in zijn achteruit, via een alternatieve route, weer naar de uitgang gekomen.
Woensdag lag er een dik pak sneeuw en nadat we wat sneeuwballen gegooid hadden zijn we een stukje verderop het golfterrein opgelopen met onze slee. Heel veel lol, in een plastic bakje van de witte heuvels af. Danny wist nog niet zo goed hoe je moest remmen en belandde een keertje in de prikkelbosjes. Ik wilde hem dus even laten zien hoe je het beste kunt remmen als je uit de bocht vliegt of te snel gaat, maar ik belandde met mijn benen in de lucht en mijn mond vol sneeuw met de slee bovenop me. En sneeuwpret maakt natuurlijk weer hongerig. Gelukkig hadden we nog veel gourmetvlees over, dus de grillplaat kon weer in het stopcontact. Pffff, lijkt het maar zo, of wordt mijn buik iedere dag een beetje dikker en ronder.
Donderdag zijn we nog even met de slee de heuvels ingegaan, maar onze rode Ferrari begon helaas te scheuren en de remmen waren inmiddels ook al afgebroken. Het was dus al snel gedaan met de pret. We zijn weer terug naar het huisje gelopen en hebben een verschrikkelijke sneeuwvrouw gemaakt. Daarna zijn we even in Cochem gaan kijken. Alle winkels waren daar al gesloten, maar we vonden toch nog een leuk tentje waar we warme chocolademelk en een overheerlijke apfelstrudel konden bestellen. Om 15.10 uur stapten we binnen en om 15.30 uur ging het cafeetje sluiten, maar dat was voldoende tijd om onze buiken weer vol en rond te krijgen. Toen we thuis kwamen hadden we allemaal niet zo heel veel honger meer en besloten op kerstavond genoegen te nemen met een bordje tomaten- of erwtensoep.
Vrijdag was het dan 1e kerstdag. We hebben heel de dag lekker in onze joggingbroek rondgelopen en spelletjes gedaan. De meeste van ons waren tijdens deze week verslaafd geraakt aan pokeren en dat hebben we een groot deel van de dag gedaan. Daarna ben ik alvast wat spulletjes in gaan pakken, want het was tenslotte al weer bijna tijd om naar huis te gaan. ‘s Avonds wilden we aanschuiven bij het lopend buffet in ons Ferienresort, maar wie had nou kunnen bedenken dat andere mensen op precies hetzelfde idee waren gekomen. Heel de tent zat dus vol, maar gelukkig konden we nog wel reserveren voor 19.30 uur. We bedachten toen dat we net zo goed alvast de rest van de spullen in konden pakken. Anders zouden we de volgende ochtend heel vroeg op moeten staan om gehaast ons huisje schoon te maken. En haasten op vakantie, daar houden we nu eenmaal niet zo van. Bijna iedereen vond het wel een goed idee, dus na ons kerstdiner zijn we weer naar huis gereden, waarna we om 1.10 uur weer in Dongen aankwamen (precies volgens schema van onze navigatie trouwens).
Zoals jullie wellicht al weten maar we toch nog even voor de zekerheid willen vermelden: Als je op een klein fotootje klikt zorgt een kaboutertje in deze website ervoor dat de foto ineens groot wordt. Als je na het kijken van de foto’s nieuwsgierig bent geworden… we hebben er veel meer en je mag ze gerust eens komen bekijken!
Onze ‘huwelijksreis’ zit er op, we zijn weer thuis. Maar omdat er niet zoveel mensen bij waren, is het misschien toch nog leuk om te beschrijven hoe onze huwelijksdag is verlopen. Om 7.00 uur liep de wekker af, het was nog pikkedonker. We zijn samen uit bed gegaan en hebben de kinderen wakker gemaakt: ‘Opstaan, we gaan trouwen’. Ze dachten echt dat we een grapje maakten, maar even later stond Wendy voor de deur om wat foto’s te maken. Ze twijfelden nog steeds een beetje, maar de meisjes trokken toch maar snel hun nieuwe jurkjes aan.
Op het allerlaatste moment had ik ook voor mezelf nog een jurkje gekocht, want ik had bedacht dat ik toch geen bruid in een spijkerbroek wilde zijn. Wendy ging de haren van de meiden invlechten en de mascara en nagellak werd tevoorschijn gehaald. Een paar minuten te laat arriveerden we uiteindelijk bij het stadhuis. Wendy had nog een klein boeketje voor me geregeld, ik voelde me bijna een echt bruidje. De gemeente-ambtenaar die ons in de echt moest gaan verbinden was helaas met haar verkeerde been uit bed gekomen. Ze wilde niet dat er tijdens de plechtigheid iemand achter haar ging staan en maakte ons duidelijk dat het niet de bedoeling was dat we met zoveel mensen waren gekomen. Ik vertelde haar dat ik van tevoren nog gevraagd had of onze kinderen erbij aanwezig mochten zijn, maar het was duidelijk dat ze me niet geloofde.
In de korte tijd dat wij binnen zaten en JA moesten zeggen, had Erik blikjes achter onze auto gehangen en ‘Just Married’ op de achterruit geplakt. Het begon bijna op een echte bruiloft te lijken. In de sneeuw hebben we nog wat foto’s gemaakt en daarna zijn we samen met onze getuigen weer naar huis gereden. Daar aangekomen bleek dat Wendy in het diepste geheim onze ouders ingelicht had. Ze stonden ons al op te wachten en strooiden bloemetjes en gooiden rijst. We hebben daarna samen koffie gedronken en de taart aangesneden die Wendy speciaal voor ons had laten maken. Zo’n anderhalf uurtje later was het tijd om naar onze vakantiebestemming te gaan vertrekken. En ook al wilden we er eigenlijk niks speciaals van maken, mijn zussie heeft er toch nog een bijzondere dag van gemaakt. Namens de heer en mevrouw Donders, hartstikke bedankt!!!!
Hoe kun je 2010 beter beginnen dan met je droomvrouw / droomman aan je zijde? Dat is dus precies wat wij gaan doen, getrouwd het nieuwe jaar in. Vanmorgen even na half negen hebben we elkaar het JA woord gegeven. In voor- en tegenspoed, ziekte en gezondheid en in armoede en rijkdom. We hebben nog even getwijfeld of we zouden trouwen op het witte strand van Isla Margarita of in een prachtig wit tapijt van sneeuw. Na lang beraad hebben we voor het laatste gekozen. Ons huwelijk gaan we vieren met de kinderen in Cochem, Duitsland.
En nu niet meteen teleurgesteld zijn dat je dit niet met ons kunt vieren. Om er zoveel mogelijk financieel gewin uit te halen zullen we op een later tijdstip alsnog een feestje organiseren voor familie en goede (lees kapitaalkrachtige) vrienden. Onzin natuurlijk, we hoeven geen cadeaus, alleen jullie gezelligheid. Wanneer we dit gaan vieren bekijken we nog en dat laten we jullie ruim op tijd weten. Dat het maar gezellig mag worden!
Op dagen als deze vraag ik me wel eens af waarom ik eigenlijk in Nederland geboren ben. Waarom woon ik niet in een warm land met uitzicht op een breed zandstrand. Iedere ochtend wakker worden met de zonnestralen op mijn gezicht, dat zou mijn leven toch veel plezieriger maken. Ik kom lachend uit bed, trek mijn leukste zomerjurkje aan en schiet in mijn teenslippertjes. Ik loop met mijn honden een tijdje over het strand en geniet daarna van een lekker ontbijtje op mijn zonnige terras.
In plaats daarvan loopt ‘s morgens de wekker af en als ik mijn hand buiten het dekbed steek om hem af te zetten voel ik het alweer. Ik wil helemaal niet opstaan, ik wil in mijn lekkere warme bedje blijven. Het idee dat ik eerst mijn auto moet gaan krabben voordat ik kan vertrekken maakt me ook niet echt blij. Voordat ik mijn bed verlaat trek ik in ieder geval alvast mijn dikke wintertrui aan. Als ik dan eindelijk alle moed verzameld heb om op te staan doe ik zo snel mogelijk nog mijn spijkerbroek, sokken en laarzen aan. Eenmaal beneden trek ik daar nog een dikke winterjas overheen en vergeet vooral mijn sjaal en handschoenen niet. Mijn honden lijken geen last te hebben van de kou en willen net zo graag als anders naar buiten. Maar brrrrrrr, wat is het koud!!
Flo is vandaag ingeslapen. Pas tien jaar, dus wel een beetje onverwacht. Hij was al wel een paar weken ziek en wilde niet meer eten. Hij kon bijna niet meer lopen en ging zelfs onder het uitlaten op de grond liggen. Er werd bloed geprikt en zijn urine werd nagekeken, maar de dierenarts kon niets vinden. Uiteindelijk werd hij doorverwezen naar een lieve dierenarts in Oosterhout, waar hij een echo zou moeten laten maken. Maar Flo ging snel achteruit, inmiddels wilde hij ook al niet meer drinken.
Woensdagochtend werd mijn zus vanuit Oosterhout gebeld dat ze met Flo direct moest komen. Hij moest zo snel mogelijk aan het infuus gelegd worden om weer een beetje aan te kunnen sterken. Maar in plaats van beter ging het eigenlijk alleen maar slechter met de broer van Bodie. En vandaag hebben ze dus besloten dat het geen zin meer zou hebben om hem nog langer te laten lijden …..
Vorige week was mijn ‘schoonmoeder’ op de koffie en die vroeg of ik misschien zin had om mee te gaan naar de bioscoop. Ze hadden kaartjes gereserveerd voor de film ‘Komt een vrouw bij de dokter’. In eerste instantie wilde ik eigenlijk niet meegaan. Een paar jaar geleden heb ik namelijk het boek al snikkend uitgelezen en ik wilde me liever niet laten gaan in de bioscoop. Deze film wilde ik liever in mijn eentje thuis op de bank kijken.
Maar voordat Joke de koffie op had, had ik me toch bedacht. Dus gisteren vertrokken we, met voldoende zakdoekjes in de tas, richting Tilburg. En ik heb er geen spijt van, wat een verrukkelijke billen heeft die Barry. Aan het eind van de film heb ik wel de binnenkant van mijn wang kapotgebeten om de tranenvloed een klein beetje te beperken, maar ik had het echt niet willen missen.