Afgelopen zaterdag kwam Sinterklaas met zijn Pieten naar de Smulsluis.
Tony moest ‘s morgens nog even weg, maar was gelukkig op tijd weer thuis.
De meiden hadden nog een mooi gedichtje gemaakt voor Sinterklaas en zijn Pietje.
Als beloning daarvoor kregen ze frietjes met een snack en ranja met een rietje.
Daphne mocht als eerste van de drie bij Sinterklaas op schoot.
Hij vroeg haar wat ze het liefste wilde hebben en gaf haar een pepernoot.
‘Een elektrische tandenborstel, dat is wat ik heel graag had.’
En raad eens wat er ‘s avonds in haar schoentje zat ….
Patriesja Kids
Vandaag kreeg ik het fijne bericht dat Danny alweer naar huis mocht. De laatste draintjes werden uit zijn gezicht gehaald en ook de infusen die nog in zijn voet en zijn hand zaten mochten eruit. Eerst stuurde hij me een berichtje dat hij wel krukken nodig zou hebben, omdat hij nog niet kon lopen. Maar vanmiddag had hij een fysiotherapeut op bezoek gehad die hem even het kunstje ‘lopen’ geleerd had. Toen we in het ziekenhuis aankwamen was hij er al helemaal klaar voor. Al zijn spulletjes waren al ingepakt, dus snel naar huis dan maar!!!
Patriesja Kids
Vanmorgen toen we bij Danny aankwamen ging het weer een heel stuk beter. Het viel Danique gelijk op dat zijn wang al een heel klein beetje dunner was geworden.
Toen we bij hem waren kwam een zuster de drains uit zijn been halen en hij werd verlost van zijn katheter. Dat was even een pijnlijk momentje, maar een kwartiertje later was hij best blij dat hij van die drie slangetjes verlost was. Hij kan zich nu tenminste een beetje bewegen zonder dat hij bang hoeft te zijn dat hij een slangetje lostrekt. En omdat hij nog niet uit bed kan, kreeg hij een grote plasfles om toch af en toe een beetje de druk eraf te laten.
Ook mocht hij vanaf vandaag vloeibaar gaan eten, maar met een lepeltje eten lukte hem nog niet zo goed. Maar volgens de laatste berichten heeft hij alleen de voetjes nog over van zijn chocolade Sinterklaaspopje, dus hij krijgt in ieder geval zijn vitamientjes wel weer binnen.
Patriesja Kids
Het is achter de rug, tenminste de operatie dan, die uiteindelijk meer dan negen uur geduurd heeft. Nu zal hij nog een behoorlijke tijd nodig hebben om weer op de been te komen. Gisteren was hij nog hartstikke moe en suffig en hij was ontzettend doorgelegen na zo’n lange dag op een keihard operatietafeltje te hebben gelegen. Af en toe zei hij bijna onverstaanbaar wel een paar grappige dingen. Zoals ‘Ik had vandaag wel een proefwerk biologie’ of ‘Ik ben wel bloot hoor en ze hebben me helemaal geschoren’. Maar echt helder was hij niet en hij gaf dan ook snel aan dat hij het licht uit wilde doen om lekker te gaan slapen. We hebben hem dus met rust gelaten, maar vanmorgen om negen uur kreeg ik al een sms’je van Danny ‘Hoe laat kom je vandaag?’ We zijn dus weer snel naar Tilburg gereden om te kijken of hij al een beetje opgeknapt was. Maar dat was nog niet echt het geval, hij had moeite met liggen en wilde nog niet eten.
Vanmiddag hadden ze geprobeerd om hem uit bed te halen en een beetje rechtop te laten zitten. Maar daar was hij hartstikke misselijk van geworden en heel zijn hoofd begon direct op te zwellen. Dus ze hebben hem maar weer snel in zijn bed terug gelegd en hij heeft daarna nog even liggen slapen. Toen mijn vader en moeder dan ook op bezoek kwamen was hij niet helemaal op zijn best. Mijn moeder belde me dus ongerust op om te zeggen dat het helemaal niet goed ging met Danny. We hebben dus snel wat gegeten en zijn weer die kant op gereden. Maar het bleek nu ineens toch een stukje beter te gaan. Hij had zin in tosti’s, gebakken aardappeltjes, kippenpoten en pizza. Ik ben dus even gaan vragen of hij misschien al iets mocht eten, maar helaas. Het enige wat ze hem konden geven was een blikje fristi en een blikje cola. Vanaf morgen mag hij dan vloeibare papjes en overmorgen mag hij geprakt voedsel gaan proberen. Wat zal hem dat goed smaken!!
Maar gelukkig, hij schijnt nu dus een beetje op te knappen. Vanavond ging hij nog de nieuwe Harry Potter film kijken, die mijn vader en moeder voor hem meegenomen hadden. En morgen zal het dan hoop ik weer een beetje beter gaan.
Patriesja Kids
Danny heeft er een paar maanden langer op moeten wachten, maar morgen gaat het dan echt gebeuren. Hij moet om kwart over zeven in het ziekenhuis zijn voor zijn operatie. Afgelopen week werd ik al een paar keer gebeld door de secretaresse van Dr. Damen en iedere keer was ik bang dat er een spoedgeval tussen was gekomen en dat de operatie weer niet door kon gaan. Maar gelukkig was dat niet het geval. Vanochtend belde ze nog om te vragen of Danny vanmiddag al kon komen om alvast alles af te tekenen. We dachten eigenlijk dat hij gelijk zou moeten blijven, dus het leek me een goed om naar school te bellen en te vragen of ze hem tussen de middag naar huis wilden sturen. Dan kon hij op zijn gemak nog wat spulletjes inpakken en lekker even douchen. Ook moest hij vanmiddag nog samen met mij de krantjes rondbrengen. De komende weken zal ik het samen met Danique en Daphne gaan doen, dus ik moest wel even een keertje met hem de route meelopen.
In het ziekenhuis kwamen Dr. Damen en Dr. Hartman even samen naar Danny kijken en we mochten nog vragen stellen. Ik vroeg dus of hij volgende week misschien al wat spieroefeningen mocht gaan doen. Nou blijkt dat die ‘nieuwe’ spier die ze uit zijn bovenbeen halen en in zijn gezicht gaan zetten ook nog 4 tot 6 maanden nodig heeft om aan te groeien. Ik had altijd gedacht dat dat gelijk allemaal zou werken, maar dat is dus jammer genoeg niet zo. We zullen ook na deze operatie nog even geduld moeten hebben om het echte resultaat te kunnen zien.
Maar goed, hij mocht dus na afloop gewoon weer mee naar huis om nog lekker een nachtje thuis in zijn eigen bedje te slapen en voor morgen een lange spannende dag dus!!
Patriesja Kids
Ik kreeg afgelopen week een briefje van de Postcode Loterij. ‘U bent geselecteerd door de centrale computer van de Nationale Postcode Loterij om kans te maken op 1 van de 500 studioplaatsen voor de opnames van de TV show Postcode Loterij Miljoenenjacht in de Endemol studio’s te Aalsmeer.’ Ik maak daarmee kans om met maar liefst 5 miljoen euro naar huis te gaan!
Maar dan staan we wel gelijk voor een dilemma. Ik doe dus mee met de Postcode Loterij, Tony doet mee met de Staatsloterij. Wat gaan we nu doen als een van ons een grote prijs zou winnen. Gaan we dat eerlijk samen delen of houden we dat belachelijk grote bedrag lekker voor onszelf en geven we de ander een paar leuke zoethoudertjes. De beste oplossing lijkt mij altijd dat Tony zijn bedrag eerlijk deelt en dat ik het gewoon zelf uit mag geven …
Voordat ik mijn unieke code ga activeren op de Miljoenenjacht website is het dus misschien een goed idee dat we hier eerst maar eens duidelijke afspraken over gaan maken.
Patriesja Gewoon wij
Ik zat vandaag koffie (en thee) te drinken met mijn moeder en mijn zusje, toen mijn zusje op het woord gooide dat ze eigenlijk op zoek was naar een oppasmeisje. Ze heeft namelijk nogal een druk sociaal leven en heeft ieder weekend wel een afspraakje. Ze vroeg dus of Danique het al zou kunnen en durven om eens een avondje op Kim en Britt te passen. En aangezien Danique graag geld uitgeeft en dus altijd een lege spaarpot heeft, zou ze een extra zakcentje wel heel goed kunnen gebruiken. Ze begon dus te huppelen door de kamer toen ik haar vroeg of ze een keertje op wilde passen. Ze heeft gelijk Wendy gebeld en de eerste oppasafspraak is al gemaakt.
Kent iemand trouwens die man op de foto? Dat is Roy Orbison, een blinde zanger uit de jaren 60 die vooral bekend stond om zijn grote donkere bril. Nou is Tony inmiddels een vette veertiger en heeft dus bij (bijna) alles wat hij doet een leesbrilletje nodig. Nou heb ik hem laatst een trendy lichtgewicht hulpmiddel gegeven, maar zijn favoriete brilletje blijft toch die ouderwetse met het dikke bruine montuur. En toen ik zojuist eens naar hem zat te kijken moest ik dus ineens aan Roy Orbison denken. Ik had niet het idee dat hij het zelf heel erg grappig vond, maar ik heb toch in ieder geval weer mijn lolmomentje van vandaag gehad.
Patriesja Gewoon wij
Mijn ‘schoonzus’ is afgelopen maandag begonnen bij haar nieuwe baas. Na een paar maanden zomervakantie is ze gelukkig weer aan het werk. We waren ontzettend blij voor haar, alleen hadden we er maandagavond allebei even niet aan gedacht om haar te bellen om te vragen hoe de eerste werkdag was verlopen (jaja, we moeten er echt eens aan werken, we zijn helaas een beetje te vergeetachtig). Toen ik dus dinsdagochtend beneden kwam heb ik gelijk mijn mobieltje gepakt om haar een sms’je te sturen. Gisteravond, tijdens een kopje koffie, vroeg Tony me of ik Inge al gebeld had en ik antwoordde dus dat ik dinsdagochtend een sms’je had gestuurd omdat ik maandagavond vergeten was haar te bellen. Wat blijkt nu, hij heeft op exact hetzelfde moment vanuit Amsterdam zijn zus een sms’je gestuurd. En wat nog toevalliger is, toen we onze verstuurde berichtjes eens met elkaar vergeleken bleken ze exact dezelfde tekst te bevatten. Dat kan toch bijna geen toeval zijn …
Afgelopen zomer had ik trouwens bij Hornbach drie schilderijtjes gekocht. Gewoon een paar kleine vierkante dierenvelletjes. Het leek me leuk om ze precies onder elkaar te hangen, maar dat bleek toch ingewikkelder dan ik gedacht had. Uiteindelijk hebben ze dus een paar maanden op de kast gelegen omdat mijn klusjesman er eerst goed over na moest denken hoe hij dit het beste aan kon pakken. Maar vandaag was het dan zover, de boormachine werd tevoorschijn gehaald. Heel vakkundig werden ze eerst aan elkaar gemaakt met een kabeltje en een nippeltje. Een beetje geduld heeft dus zeker ook voordelen. De schilderijtjes hangen nu inderdaad mooi in een rijtje en ik ben extra blij dat ze eindelijk aan de muur hangen. Anders was ik ze misschien al een beetje beu geweest!
Patriesja Gewoon wij
