Bella en de Typhoon
Vandaag was de dag waar de kinderen naar uitkeken, het was namelijk Bobbejaanland-dag. Vanmorgen tegen een uur of 9 zijn we weggereden en om 5 over 10 waren we al in Lichtaart. Ook de rijen aan de kassa vielen mee en zodoende waren we al ruim voor half 11 in het park. We zijn begonnen met de ‘boomstammen op de waterbaan’ attractie en daardoor waren we al vrij vroeg nat. Gelukkig was het prachtig weer met veel zon en waren we erg snel weer droog. Ik was zelf trouwens nauwelijks nat gelukkig.
Na vele ‘rides’ kwamen we aan bij de Typhoon, de beruchte achtbaan. Danny dacht aan het begin van de dag nog dat hij er in zou gaan maar die uitspraak werd steeds meer afgezwakt. Daphne en Danique wilden al niet dus zouden Nick, Rowie en ik overblijven. Aangezien er 4 stoelen naast elkaar zitten in de Typhoon heb ik met wat peptalk en overredingskracht Patriesja zover gekregen dat ze met ons meeging. Kijk, dat is pas een stoere meid! In de rij had ze wel zo haar bedenkingen maar als een echte “tough girl’ heeft ze zich niet bedacht. Ze schreeuwde een ‘beetje’ harder dan ik had verwacht, dat dan weer wel. Ook heeft ze niet veel van de rit gezien, 80% heeft ze met dichte ogen afgelegd. Heel stoer want dat durf ik niet eens denk ik 
Hierna zijn we nog wat attracties afgeweest waar de kinderen graag nog eens in wilden en daarna terug naar de auto.
In plaats van een Belgisch frietje of een Mc Donald’s besloten we eens te gaan kijken bij de cafetaria van de buren, cafetaria De Smulsluis in Oosterhout. We zagen ze niet tijdens het bestellen en pas toen we lekker zaten te eten zag hij ons en kwam bij ons zitten. Toen we klaar waren nodigde hij ons uit voor een ijsje en een rondleiding. De kinderen mochten zelf kiezen dus dat werden grote ijsjes mét verrassing. Betalen mocht ik niet, waar ik een beetje van baalde. Na zijn belofte dat hij dat nooit meer zou doen hebben we zijn ijsjes aangenomen. Hierna heeft hij voor ons allemaal nog een smoothie gemaakt, ook al zo heerlijk. Ons nieuwe motto is: Beter een goede buur met een cafetaria dan een verre vriend zonder!
We hebben vandaag lekker buiten zitten gourmetten. Rowie wordt morgen alweer 11 jaar, dus dat moest gevierd worden. En bij een verjaardag hoort natuurlijk een cadeautje. En meisjes die 11 worden hebben eigenlijk maar één wens en dat is een mobiel. En dan willen ze ook het liefst een roze exemplaar. Dus Rowie was helemaal blij toen ze haar cadeautje openmaakte. Danique zat erbij en keek ernaar. Haar mond viel open en het enige wat ze nog kon uitbrengen was: Oh mama, zo eentje wil ik ook!! Omdat ze volgende maand ook 11 jaar wordt, hebben we haar ook alvast maar een roze mobieltje gegeven. Is ook eigenlijk veel leuker, kunnen ze elkaar tenminste bellen en sms’en.
Helaas is mijn zoektocht op Marktplaats naar gratis sierbestrating bij deze afgelopen. Afgelopen woensdag hebben we de laatste partij stenen opgehaald. Aangezien het nogal een grote hoeveelheid was, hadden we eerst aan Piet en Inge gevraagd of zij misschien ook nog wat konden gebruiken. Zij zijn namelijk ook met de tuin bezig en hebben nog heeeeel veel stenen nodig. Zo vertrokken Tony, Nick, Danny, Piet en Inge met een grote en een kleine aanhangwagen woensdag om kwart voor 5 richting Tilburg. Jammer genoeg kon ik deze keer niet mee, er moest tenslotte iemand bij de meisjes blijven. Het waren zoveel stenen dat ze met beide aanhangwagens twee keer hebben moeten rijden. Om kwart voor 12 waren ze pas weer thuis, helemaal moe maar voldaan. We kunnen dit weekend dus weer aan de slag om het laatste stukje van de tuin te bestoepen. Wat zal het mooi worden!
Danique had vanmiddag om 14.00 uur een afspraakje met de Burgemeester omdat ze cum laude geslaagd was voor haar verkeersexamen. Helaas was de Burgemeester verhinderd en moesten we het doen met een (charmante) plaatsvervanger. We mochten plaatsnemen in de raadszaal, kinderen aan de ene kant, moeders (en ook een paar vaders) aan de andere kant. Alle kinderen kregen wat te drinken en toen kwam een politiemannetje de taart aansnijden. Ze hadden namelijk een hele grote taart laten maken met een afbeelding van het verkeersdiploma en alle namen van de geslaagden erop. Daarna werden alle kinderen nog gefeliciteerd en kregen ze een oorkonde en een tegoedbon ter waarde van 10 euro.
Het was dit jaar een beetje een ongewone moederdag. Normaal gesproken begint de dag dan namelijk met een ontbijtje op bed en krijg ik zelfgemaakte cadeautjes met een bijbehorend ingestudeerd versje. Dit jaar was een beetje anders. Daphne en Danique moesten allebei handballen, dus we moesten al om half 10 bij het Theehuis zijn. Geen tijd voor een ontbijtje en cadeautjes, maar haasten om op tijd te kunnen zijn. Danny en Danique maken op school trouwens al helemaal niks meer voor moederdag. Daphne nog wel, maar die had vanmorgen geen tijd om eraan te denken wat voor dag het vandaag was. Dat was ook weer niet zo erg, want ik had haar cadeautje een paar weken geleden al gezien toen ik op een dag van mijn werk thuis kwam. Ze was het namelijk vergeten te verstoppen en had het gewoon op tafel laten staan. Ik was al een mooi plaatsje aan het zoeken voor het knutselwerkje van mijn dochter toen ik plots zag dat het voor ‘de allerliefste mama’ was.
Danny was nodig toe aan een nieuwe fiets en die hebben we vanmorgen even voor hem opgehaald. Een zwarte omafiets moest het worden, want die heeft tenslotte iedereen. Zijn oude fiets was een beetje te klein voor hem geworden en bovendien was hij in de loop van de tijd wat onderdelen ‘verloren’. De handvaten van zijn stuur waren op een dag ‘per ongeluk’ verdwenen. Het achterspatbord was een keertje ‘per ongeluk’ losgeraakt en toen vond hij het een goed idee om het spatbord dan maar af te breken en onderweg ergens in de prullenbak achter te laten. Een tijdje later zat het kabeltje van zijn achterrem ‘per ongeluk’ los. In plaats van even te vragen of we dat misschien weer vast konden zetten vond hij het beter om dan maar het kabeltje en zijn complete achterrem te verwijderen. Als het kabeltje los zit kan je de rem immers toch niet meer gebruiken. Logisch toch!!