Het is zover, de laatste van de familie heeft de kleuterschool verlaten. Stoere Bikkel heeft gisteren zijn examen met goed gevolg afgelegd. En, hoe grappig, met precies dezelfde punten als zijn neefje Dex. Die zit al een tijdje op de grote school en dat mag Bikkel nu dus ook gaan doen. Vanaf dinsdag gaat Bikkel verder met de vervolgcursus. Op die dag krijgt hij ook zijn diploma maar als bewijs hier alvast zijn cijferlijst.
Leuke puppy’s maken snel vrienden en Bikkel heeft inmiddels al een paar ‘maatjes voor het leven’. Allereerst heeft hij kennis gemaakt met Dex, het nieuwe blondje van mijn zussie. Nou is Dex al een paar maanden ouder, dus in het begin moest Bikkel wel een beetje wennen aan die grote, blije pup. Maar ze hebben nu een paar keer samen in het bos gespeeld en zijn al aardig aan elkaar gewaagd en gewend.
Toen Bikkel in ons gezinnetje kwam was Colin, een vriendje van Daphne, heel erg jaloers, hij wilde ook een puppy. Na een paar weken aandringen had Colin het voor elkaar, ook hij mocht een hondje uit gaan zoeken. Hij noemde hem Chibo en al snel ontmoette hij onze Bikkel. In het begin was Chibo nog een beetje voorzichtig, maar nu legt hij Bikkel met gemak op zijn rug en pakt hij hem regelmatig bij zijn oren. Ze zijn al een paar keer samen naar het bos geweest en rennen, spelen en rollen daar dat het een lieve lust is. Lees meer…
Woef woef en miauw miauw doen het hartstikke goed en ze vinden elkaar over het algemeen nog best aardig ook. Ze groeien natuurlijk samen op en imiteren elkaar af en toe zelfs een beetje. Bikkel kijkt heel geconcentreerd als Lexie van de ene bank naar de andere springt en doet even later precies hetzelfde. Het mag er dan misschien een beetje klunzig uitzien maar het lukt hem mooi wel. Ook vindt Bikkel de poezenbak van Lexie heel interessant, hij steekt af en toe zijn kop door het luikje om eens met eigen ogen te bekijken wat daar binnen allemaal gebeurt en als hij daar dan toch is neemt hij altijd gelijk een hapje van die heerlijke poezenbakkorrels. Ze ‘lenen’ elkaars mand, likken elkaars oren schoon, rennen achter elkaar aan en slapen ‘s nachts zelfs samen. En hoewel ik altijd meer een honden- dan een poezenliefhebber zal zijn, vind ik het geweldig om te zien hoe die twee het samen doen.
Maar Bikkel heeft af en toe ook een sterke eigen wil en daarom hebben we besloten dat onze schattige puppy wel een opvoedcursus kan gebruiken. Vanaf 12 november gaan we dus iedere dinsdagavond met hem naar de puppyschool waar hem geleerd wordt hoe hij moet zitten, liggen en blijven. Maar het belangrijkste van alles vind ik dat hij leert hoe hij moet ‘volgen’. Want Bodie lag de laatste jaren maar een beetje rustig om zich heen te kijken, maar ik ben zeker nog niet vergeten dat hij in zijn jonge jaren altijd mij aan het uitlaten was, in plaats van andersom. Als ik vroeger met hem naar het kanaal liep om hem een duik te laten nemen kon ik maar beter zijn riem uitdoen, anders werd ik zo de straat over gesleurd. Dat overenthousiaste wilde ik bij onze nieuwe aanwinst graag vanaf het begin een beetje onder controle krijgen, zodat ik met Bikkel wel lekker een stuk kan gaan wandelen zonder dat ik constant aan mijn hond aan het trekken ben. En ik moet zeggen hij doet het goed, ik durf zelfs wel te beweren dat hij bij de beste van zijn klas hoort. Over een paar weken mag hij op examen en gaat dan hopelijk zijn eerste diploma binnenslepen.
Het zal de trouwe bezoekers niet zijn ontgaan, we hebben al heel lang niets meer gepost. Telkens wilden we wel maar kwamen er maar niet toe. Op beestengebied is er nogal wat veranderd in Huize Donders dus laat ik me daar maar op richten in dit stukje. Als eerste over Bodie, onze grote vriend die we moeten missen. Zelfs met alle veranderingen missen we hem nog haast iedere dag. Die lieve, begrijpende blik. Dat knuffelmomentje. De uitlaatmomentjes. Die laatste aai voordat we gingen slapen. Rust zacht trouwe, trouwe vriend!
Niet lang daarna hebben we (en dan vooral Danique) nog een keer afscheid moeten nemen, van Snoesje deze keer. Snoesje had ook al een respectabele leeftijd bereikt al maakt dat het afscheid natuurlijk niet makkelijker. Ze was de laatste tijd al wat langzamer omdat haar pootje afgekneld was geweest en daardoor het grootste gedeelte moest missen. Dapper liep en klom ze door maar het bleef een handicap al bleef ze verder wel gezond. Op de vroege morgen van 20 november vond Danique haar levenloos in haar kooitje, de ouderdom had haar tol geëist. Uit respect voor haar vriendinnetje wilde ze haar niet zomaar in de vuilnisbak gooien. Snoesje heeft dus een laatste rustplaats gevonden in de tuin, dan kan Danique er soms ook nog eens bij gaan zitten!
Gelukkig waren er ook leukere momenten de afgelopen tijd. Daar horen de aanwinsten Bikkel en Lexie zeker bij! Patriesja vond het maar erg stil in huis en ook haar dagelijkse wandelrondjes miste ze. Ook zat er ‘s morgens geen trouwe, kwispelende, vriend op haar te wachten als ze de trap afkwam. Hoewel ik best nog even kon wachten op een nieuwe vriend wilde Bella heel, heel graag een nieuw vriendje op vier poten. Mijn aanvankelijke bezwaren heb ik direct ingeslikt toen ik besefte dat ik nu met een héél verdrietig meisje het huis moest delen. Toen ik zei dat ze dan alvast maar eens rond moest gaan kijken op internet bleek dat ze Marktplaats al lang had geraadpleegd! En zo gingen we de volgende dag al met de drie meiden op stap, naar de Hurkse Hoeve. De ontzettend aardige man had nog 1 reu en 1 teefje. Het geluk was dat een van de mensen, die een reu wilden, boven uit het land kwamen en zodoende alleen hadden gereserveerd. Wij konden dus nog kiezen. Eigenlijk waren ze alletwee even schattig maar die op de foto is het dus geworden, onze Bikkel.
Verder zie je rechts nog een foto van een Kitten. Dat is weer een heel ander verhaal. Danique had het al eens eerder over en poesje gehad maar dat had Bella resoluut afgewezen met: “Dat kan helemaal niet, Bodie vreet hem op! Misschien ooit nog eens als we een jong hondje nemen”. Dat was toen schijnbaar niet tegen dovemansoren gezegd want dat kon ze zich nog erg goed herinneren. En dan is een klein zusje af en toe best handig want die riep dat haar vriendinnetje thuis nog 2 kittens had die weg mochten. Donderdag 3 oktober hebben we Bikkel opgehaald en vrijdag 4 oktober is Patriesja met Danique en Daphne naar de kitten gaan kijken. Daar bleef het niet bij trouwens want ze kwamen terug met de allermooiste van het stel. Een naam was er ook snel, onze laatste aanwinst gaat dus als Lexie door het leven.
Afgelopen maandag hebben we afscheid moeten nemen van een hele speciale hond, mijn aller- aller- allergrootste vriend. We wisten natuurlijk wel dat hij al heel erg oud was en dat hij niet meer zo snel liep als vroeger, maar dat hij ineens zo snel af zou takelen hadden we nooit kunnen bedenken. Vorige week donderdag zijn Tony en ik met hem naar de dierenarts gegaan om eens te vragen of hij misschien nog een oppepmiddeltje voor onze Bodie mee kon geven, maar wat we toen te horen kregen deed de grond onder mijn voeten wegzakken. Hij bleek een enorme tumor in zijn buik te hebben!! Dat verklaarde wel gelijk waarom hij de laatste tijd wat moeier was na het wandelen en meer hijgde dan voorheen. De tumor drukte waarschijnlijk al op zijn bloedvaten en daardoor was volgens de arts zijn bloedsomloop verre van ideaal. In zijn laatste weken heeft hij twee keer een soort van beroerte gehad blijkt nu. We hebben hem wel een keer zien vallen om daarna even te blijven liggen en rusten maar zagen daar niets alarmerends in. Hij zakte al eens eerder door zijn heupen om dan even een pauze te nemen alvorens weer op te staan. Door de slechte bloedsomloop en minder ruimte voor zijn longen was onze Bodie waarschijnlijk ook steeds zo snel moe, hij kwam in de avond nog maar met heel veel moeite omhoog om een rondje te gaan lopen. Ook eten ging steeds moeilijker, zijn brokken kreeg hij al een tijdje niet meer weg, de blikjes vlees waar hij altijd zo blij van werd liet hij gewoon staan, het enige wat hij nog at was een boterham met vleeswaar. Lees meer…
Er was eens een hond, geen gewone maar een Koninklijke hond. Zijn naam is Bodie, beter bekend als Prins Bodie. En omdat hij een koninklijk leven leidt is hij al heel oud. Zo oud zelfs dat hij al wat minder goed gaat horen. Toch gaat het verder nog heel goed met de prins. Hij neemt op zijn tijd nog een lekker badje en kan ook nog enorm genieten van een lekker hapje. Gisteren was er iets speciaals met de Prins, hij vierde zijn veertiende verjaardag. Nou, je moet weten, dat is héél oud voor een hond, zelfs voor een Koninklijke hond! En het leuke, de Prins leeft nog lang en gelukkig!
Vandaag is onze stoere Bodie toch maar mooi 13 jaar geworden! Niet niks voor zo’n grote hond. En ondanks wat ouderdoms kwaaltjes zoals wat moeilijker omhoog komen is hij nog gezond en vol levensvreugde. Na wat googlen weten we dat de formule 1 hondenjaar = 7 mensenjaren niet klopt. Nauwkeuriger en van diverse bronnen, Bodie is nu 82 geworden. Dus Bodie: gefeliciteerd en op naar de 14! (88)
Daphne is vorige maand een ‘elfje’ geworden en ze wilde haar verjaardagsgeld graag uitgeven aan … jawel, een hamster. De zoektocht op Marktplaats kon dus weer beginnen. Al snel vonden we een prachtige kooi en toen moesten we natuurlijk nog op zoek naar een bewoonster. Daphne wilde graag een meisjeshamster, want die zijn volgens haar veel liever en dat is waarschijnlijk ook wel zo. Gisteravond konden we dan ons nieuwe huisdiertje op gaan halen. We belden aan bij een enthousiaste mevrouw met een passie voor hamsters en alles wat daar op lijkt. Nadat ze ons alle eekhoorns, muizen en verschillende soorten hamsters had laten zien, was het moment gekomen voor Daphne om een keuze te maken. En dat valt niet mee als een heleboel hamsters je aankijken en naar je piepen: ‘kies mij’ ‘kies mij’! Over de kleur hoefde ze in ieder geval niet meer na te denken, het moest een witte worden. En het is gelukt, mag ik jullie voorstellen aan huisdier nummer 3, haar naam is Lola maar we noemen haar Meis(sie). Voor de duidelijkheid, de linker is natuurlijk Snoesje van Danique!
Afgelopen weekend vierde Kim alweer haar negende verjaardag. Het was prachtig weer, poolparty in oktober dus. Mijn nichtjes hebben een kleine speelgoedwinkel ter beschikking, dus ik heb me eens lekker uitgeleefd op de trampoline en met de hoelahoep. En dat vroeger alles beter was, bleek al snel. Ook al zat de hoelahoep bijna klem vast, toch kon ik hem maar met moeite omhoog houden. Trampoline springen ging me dan misschien iets beter af, ik heb de salto toch maar even gelaten voor wat het was. Mijn moeder wilde ook wel eens even laten zien waar ze allemaal nog toe in staat is op haar leeftijd. En dat had ze beter niet kunnen doen, na twee kleine hupsjes viel ze met haar neus in de gele chrysanten. Jammer genoeg is hier geen bewijsmateriaal van, omdat de fotografe dubbel lag van het lachen. Na deze lollige activiteiten werd de barbecue aangestoken, hoogstwaarschijnlijk voor de laatste keer dit jaar.
Kortom, het slechte nieuws van vandaag: het is herfst!! Het goede nieuws van vandaag: met Bodie gaat het gelukkig weer een heel stuk beter!!
Ik weet natuurlijk best dat Bodie niet meer de jongste is en dat hij steeds langzamer gaat lopen had ik ook al wel gemerkt. Maar toen ik gisteren in de vroege ochtend bij mijn hondje kwam, kreeg ik de schrik van mijn leven. Hij kon namelijk helemaal niet meer omhoog, lag maar wat te piepen en keek me met zijn grote bruine ogen heel zielig aan. Mijn hart brak en ik raakte helemaal in paniek. Ik ben gelijk naar boven gerend om Tony om hulp te vragen. Die dacht gelijk aan het allerergste en sprong uit zijn bed. Ik kon er nog net uitkrijgen dat het geen kwestie was van leven of dood, maar dat hij alleen niet meer op kon staan. Tony heeft hem opgetild, op zijn pootjes gezet en toen bleek dat hij gelukkig wel kon lopen. Heel rustig ben ik toen met hem een blokje om gegaan.
Daarna moest ik helaas gaan werken, maar ik kon hem gelukkig wel in goede handen achterlaten. Ik had moeite om de dag door te komen, wilde het liefst weer naar huis en had ontzettend veel moeite om die zielige blik uit mijn hoofd te krijgen. Alsof ik ineens pas echt tot het besef was gekomen dat zelfs Bodie niet voor altijd en eeuwig is …..
‘s Avonds ben ik met hem naar de dierenarts gewandeld en daar heeft hij pijnstillers en voedingssuplement voor de gewrichten gekregen. Bodie werd deze dierendag dus verwend met medicijnen in plaats van een groot bot. Gelukkig is hij een goede eter en neemt hij alles braaf in. Nu maar hopen dat het heel snel wat beter met hem gaat!!