Het verhaal begint afgelopen maandag toen ik zag dat mijn tenen een beetje rood en gevoelig waren. Ik dacht dat ik blaren op mijn tenen had gelopen tijdens de wandeling van de zondag daarvoor. Dat vond ik al wel een beetje vreemd, maar met van die flappersokken kan dat natuurlijk een keertje gebeuren.
Dinsdag op mijn werk kreeg ik een branderig gevoel aan mijn voeten en ik voelde ook dat ze behoorlijk strak in mijn schoenen kwamen te zitten. Nadat ik naar de tandarts was geweest besloot ik snel mijn schoenen uit te doen en zag toen dat ik wat rode uitslag op mijn voeten had.
Woensdagochtend had de uitslag zich uitgebreid over mijn gehele voeten en ze waren nu zo opgezwollen en pijnlijk dat ik amper nog kon lopen. Ik besloot gelijk een afspraak met de huisarts te maken die me heel teleurstellend afscheepte met een eczeemzalfje. In de middag voelde ik me ellendig worden en bleek ook dat ik koorts had, waarna we ‘s avonds voor de zekerheid toch nog maar even naar de huisartsenpost in Oosterhout zijn gereden. Ook daar werd ik afgescheept, ik moest maar even afwachten tot vrijdag. En dat terwijl de rode bulten/vlekken zich inmiddels over mijn hele benen hadden verspreid! Ook op mijn vingers waren de eerste bultjes al zichtbaar en mijn handen begonnen al behoorlijk pijnlijk te worden!
Toen ik vrijdagochtend bij de huisarts kwam werd ik eindelijk serieus genomen. Er werd overlegd met een andere huisarts en de boeken werden erbij gepakt. Zou het misschien vasculitis kunnen zijn? Nog diezelfde middag werd ik verwacht in het ziekenhuis bij de dermatoloog, die het allemaal nog eens nader zou bekijken. Aldaar werd er een stukje weefsel uit mijn been gehaald en ik moest ook bloed laten prikken. De dermatoloog stuurde me daarna weer door naar de spoedeisende hulp om me verder te laten onderzoeken. Hij had me eigenlijk Prednison willen geven, maar uit het bloedonderzoek was gebleken dat er nog meer ontstekingen in mijn lichaam aanwezig waren.
En zo lag ik dus even later in kamertje 21 van de spoedeisende hulp waar ik longfoto’s moest laten maken en grondig werd onderzocht. Na VIJF lange uren in het ziekenhuis te hebben gezeten vertelden ze me doodleuk dat het beter was als ik per direct opgenomen zou worden. Dat was natuurlijk een behoorlijke schok, maar wat moet dat moet! Tony is dus naar huis gereden om wat spulletjes te gaan halen en zo konden Danique en Daphne me gelukkig ook nog even zien, want zij hadden thuis al uren ongeduldig af zitten wachten wanneer ik weer naar huis zou komen. Ondertussen werd ik gelijk aan het infuus gelegd en daarna in een rolstoel van kamertje 21 naar kamer 30 gereden. Na nog een heel kort bezoekje van Tony en mijn bezorgde dochters was ik van al die opwinding best wel moe geworden, tenminste dat dacht ik. Ik ben er eens goed voor gaan liggen, maar een beetje slapen wilde mooi niet lukken. Ze hadden zowaar drie vreemde mensen bij me op de kamer gelegd!!
Het werd uiteindelijk een lange, slapeloze nacht maar het ontbijt op bed maakte alles al snel weer goed. Na een rustige dag, met als hoogtepunt het bezoekuur, kwamen er ineens twee vrouwelijke artsen aan mijn bed. Het gordijn werd dichtgetrokken, ze keken eens naar mijn handen en benen en besloten binnen tien seconden dat ik naar huis mocht. Ik was natuurlijk wel blij, maar ook een beetje in de war. Ik moest per direct stoppen met de antibiotica (waar ik trouwens die dag wel een overdosis van gehad had) omdat het bij nader inzien toch geen wondroos was. Was ik dan opgenomen omdat ze dachten dat het wondroos was???? Ze dachten nu toch weer aan vasculitis, dus ik kreeg een recept mee voor een Prednison zalfje dat ik zelf nog even bij de apotheek moest ophalen.
En zo werd ik vanmorgen met een dubbel gevoel weer wakker. Waarom moest ik op vrijdagavond zo plotsing blijven? Waarom werd ik de dag daarna weer zo plotseling naar huis gestuurd, terwijl ik had verwacht dat ik ‘beter’ weer naar huis zou gaan? Ik bleek ook een urineweginfectie te hebben, heb ik daar nu geen medicijnen meer voor nodig? Eigenlijk heb ik nog een heleboel vragen, maar voorlopig zal alles nog wel een beetje vaag blijven. De uitslag van de biopsie krijg ik vrijdag a.s. en die zal waarschijnlijk alles duidelijk maken. Tot die tijd doe ik het maar een beetje rustig aan en ga ik vechten tegen die rode vlekken die me mijn energie en mijn eetlust hebben afgepakt!
Patriesja Gewoon wij
En zo kwam voor mijn vader deze week een einde aan zijn leven als harde gemotiveerde werker. Na 34 jaar bij dezelfde baas gewerkt te hebben was nu de tijd gekomen om afscheid te nemen. Donderdagmiddag werden we verwacht bij de Seterse Hoeve voor een receptie en werden we verwend met heerlijke hapjes, alcoholische drankjes en lovende woorden. Freek Jansen, die de laatste jaren de naaste collega van mijn vader was, had een hele mooie speech op papier gezet. Nadat de kleinkinderen nog een afscheidscadeau hadden gegeven, mochten we aansluitend genieten van een overheerlijk diner. Deze week mag de pensionaris nog wat laatste dingetjes afwerken, zijn auto inleveren en dan mogen mijn vader en moeder gaan bedenken wat ze nu toch in godsnaam met al die vrije tijd moeten gaan doen. Wij wensen jullie vanaf hier in ieder geval een zeer plezierige tijd toe met z’n tweetjes.
